19 ДЕКЕМВРИ: На денешен ден:
1879 година е потпишан Мемоарот на бугарите од Македонија – обраќање на 102 македонски Бугари кон Големите сили.
Мемоарот на бугарите од Македонија е обраќање до Големите сили од 19 декември 1879 година, потпишан од 102 македонски бугари, со кое се бара создавање на еден вилает од сите македонски епархии, населени со Бугари.
Мемоарот е испратен до претставниците на Големите сили уште пред свикувањето на Европската комисија во врска со работата на вилаетските комисии за реформите. Ова се случува скоро по крајот на Кресненско-Разловечкото востание.
Во уводот се опишува тешката состојба и недостатокот на сигурност на христијаните во Македонија, грабежите, убиствата, насилството од страна на муслиманите, кои се толерирани од државата и оставани слободно да се шетаат вооружени до заби. Се бара изработување во духот на член 23 од Берлинскиот договор на специјални правилници од комисија, во која широко да е претставено локалното население. Овие правилници треба да бидат разгледани од Портата и договорени пред нивното прогласување и со една Европска комисија. Големите сили не треба да ја трпат оваа положба, бидејќи тоа го попречува воспоставувањето на траен мир на Истокот и треба да придонесат за примена во Македонија на одредбите од член 23, приспособени кон барањата, навиките и обичаите на мнозинството од населението.
Големите сили треба да ги направат неопходните чекори за создавање од сите епархии и кази во Македонија населени со мнозинство Бугари – Дебар, Охрид, Костур, Лерин, Битола, Воден, Мелник, Сер, Драма, Дојран, Велес, Скопје, казите Паланка, Џумаја, Штип и така натаму – во еден вилает.
Мемоарите не е датиран, а датата се дознава од весникот ʺМарицаʺ од 25 декември. Меѓу потписниците на Мемоарот се Куко војвода од Лакос, Ангел Војвода од Куманич, Анастас војвода од Старчишта и други.
Мемоарот во оригинал може да го погледнете тука.
5 ДЕКЕМВРИ: На денешен ден:
1927 година во Скопје започнува процесот против 20 студенти од различни универзитети во српско-хрватското кралство уапсени по разоткривањето во Македонската младинска тајна организација, создадена со цел да и помага на ВМРО во борбата за ослободување на Македониjа. Меѓу судените се Димитар Ѓузелов од Дојран, Борис Андреев, Петар Хаџипанзов и Георги Хаџиманев од Велес, Штерјо Боздов од Крушево, Димитар Чатров, Харалампи Фукаров и Кирил Кузманов од Прилеп, Кирил Вангелов, Кирил Караджов, Емануел Чучков, Тодор Гичев, Благој Монев, Тодор Христов и Христо Хаџикимов од Штип, Борис Светиев од Битола, Јордан Сапунџиев од Скопје, Димитар Нецев од Струмица и Иван Шопов од Гевгелија.Поради широкиот одзвук во странство, не се изречени смртни казни.
28 НОЕМВРИ: На денешен ден:
1907 година по наредба на Јане Сандански, Тодор Паница го застрелува Борис Сарафов и Иван Гарванов во Софија.
Борис Петров Сарафов е бугарски општественик, деец на националноослободителните борби на Бугарите во Македонија и Одринско. Роден е на 12 јули 1872 година Ги завршува Солунската машка гимназија (1890 година) и Военото училиште во Софија (1893 година). Служи како офицер во Белоградчик. Војвода на чета вочетничката акција акција на ВМОК (1895) и на 12 јули го презема Мелник. Во периодот мај 1899 – март 1901 година е претседател на ВМОК. Соработува со Гоце Делчев и Ѓорче Петров – задгранични претставници на ВМОРО во Бугарија. Тој е началник на Генералштабот на востанието во Битолскиот револуционерен округ за време на Илинденско-Преображенското востание. Во периодот 1903-1904, тој патува низ Европа и ги популаризирал идеите и работата на ВМОРО. Учествува на Рилскиот конгрес (1905) како претставник на Битолскиот револуционерен округ. Избран е заедно со Иван Гарванов и Христо Матов во Задграничното претставништво на ВМОРО во Бугарија.
Иван Гарванов е еден од основачите и лидерите на Бугарското тајно револуционерно братство во Турција, формирано како противтежа на ВМОРО. По влегувањето во братството во 1899 година, во ВМОРО станува член на Солунскиот комитет. Во 1901 година, по Солунската афера, застанува на чело на Централниот комитет на ВМОРО. Под негово раководство на Солунскиот конгрес на ВМОРО во 1903 година, е донесена одлука за дигање на востание. По солунските атентати во април 1903 година, тој е уапсен и испратен на заточение во Акја, Мала Азија. Ослободен е во 1904 година, оди во Бугарија и станува учител во Втората машка гимназија во Софија. По 1906 година, во составот на Задграничното претставништво на ВМОРО, станува гласноговорник на идеите на десното течение.
21 НОЕМВРИ: На денешен ден:
1870 година е роден Ефрем Чучков, нарекуван Чучето, Чучката и Симеон, бугарски револуционер, војвода на Внатрешната македоно-одринска револуционерна организација.
Ефрем Чучков е роден на 21 ноември 1870 година во Штип, тогаш во Отоманската империја. Учи во Штип, Скопје и во Солунската бугарска гимназија. По завршувањето на средното образование, тој учителствува во Ново Село, а потоа, заедно со Гоце Делчев, учи во Военото училиште во Софија. Потоа повторно заедно со него го напушта училиштето.
Завршува педагошко училиште во Казанлак 1896 година и учителствува неколку години во Пехчево и Мелник, каде развива и организациона дејност на ВМОРО. По избувнувањето на Виничката афера во ноември 1897 година, мреминува во нелегалност и се префрла во Бугарија. Во април 1898 година, тој се префрла во Македонија како војвода на чета и по успешното завршување на своите задачи тој се повлекува во Бугарија во јуни истата година. Тој е еден од првите организатори на револуционерната мрежа на ВМРО во Штипско, заедно со Тодор Лазаров и Мише Развигоров.
За кратко, во 1902 година бил пунктов началник на ВМРО во Ќустендил. На 2 јануари 1905 година над село Кнежево, Кратовско, се одржува конгрес на скопскиот револуционерен округ. За членови на окружното раководство на Скопскиот реон се избрани Даме Груев, Ефрем Чучков, Крстјо Б’лгаријата, Мише Развигоров и Атанас Бабата. По смртта на Мише Развигоров во март 1907 година Ефрем Чучков заедно со Тодор Александров се окружни началници на Скопскиот револуционерен округ.
На Ќустендилската конгрес од 1908 година Ефрем Чучков е избран за дополнителен член на ЦК на ВМОРО заедно со Петко Пенчев, Павел Христов, Петар Ацев, Аргир Манасиев и Стамат Икономов.
Во балканската војна командува со одредот # 35, кој го ослободува Кочани. Заедно со четите на Славчо Абазов и Георги Гочев го заземаат кратовското село Бреза и го предаваат на Србите. При Штип четата на Чучков очаровам над 150 отстапи турски војници и демолираа Турците кај Султан тепе. Во Штип четата на Чучков симулира пред српските власти дека во градот влегле бугарски војници, за да може тој да остане во бугарската окупациска зона. Во 1917 година тој го потпишува Мемоарот на бугари од Македонија од 27 декември 1917 година.
По Првата светска војна Ѓорче Петров му уредува пост во Комисијата за бегалци, која се противи на возобновената ВМРО. Чучков меѓутоа, се зближува со Тодор Александров и активно учествува во возобновувањето на ВМРО. Станува војвода на чета во Малешевско и Царевоселско, а во тоа време негов четник е и Дончо Христов. Чучков е втора авторитетна фихура во обновената организација после нејзиниот лидер Александров. Во 1922 година, четата на Чауков се бори 7 пати со српски единици во Малешевско и Кочанско.
Тешко болен, Чучков умира во Софија на 1 октомври 1923 година.