Демократскиот сојуз на Бугарите во повеќе наврати ги повикуваше граѓаните да ги бојкотираат локалните избори заради нерамноправни изборни услови, нарушувања на изборниот процес и притисок од властта.
Се разбира, никој не не поддржа, независно од аргументите и фактите што ги изнесовме. Така, во Босилеград, од една страна, се воспостави неодговорна, корумпирана и несменлива власт, а од друга страна, демократските и проевропските сили, кои предлагаа модерни решенија за проблемите наследени од минатото, беа маргинализирани и изолирани, како „опасни сепаратисти“ кои ја застрашуваат територијалната целост на Србија !? Управувањето на Захариев (градоначалник на Босилеград), кое буквално ја уништи општината, сè уште се користи од довербата на Белград, токму затоа што тој и соодветните структури на државната безбедност успешно ја разигруваат„сепаратистичката карта“ и се наложуваат како „чувари на етничкиот мир“.
По две децении, српската опозиција најосле стигна до истиот заклучок – штом изборите се недемократски, каква е смислат да учествуваш на нив? И се заканува, дека доколку властта не обезбеди слободни и демократски избори, тие ќе ги бојкотираат. Се надеваат, дека така ќе ја застрашат легитимноста на владејачката партија и ќе ја натераат да отстапи во однос на изборните услови и демократската процедура. Што е во областа на научната фантастика.
Јасно е, дека властта нема да се согласи, затоа што тоа значи сами да ја предадат властта сами и да ја преземат одговорноста за сите престапи за време на изборите и за време на нивното владеење.
Бојкотот на изборите може да успее, ако српската опозиција имаше капацитет да го наложи и ако барем половина од српската општественост и меѓународната заедница го поддржат. Опозицијата не може да смета на општественоста, затоа што успешно се манипулира од сите национални телевизии и жолтиот печат.
Дали може да се смета на меѓународната општественост? Работите тука се уште побезнадежни. На пример, бојкотот на изборите во Албанија беше успешен, но ЕУ и САД му честитаа на Еди Рама, па дури и го пофалија дека изборите поминале без инциденти. Истото може да се случи и во Србија.
Како Захариев во Белград, така и Вучиќ во Брисел се наложија како фактор од кој зависи „решението“ на Косово. Што уште има да се „решава“ за Косово, не е јасно. Веројатно се очекува Србија да го признае. И се очекува тоа да го направат точно тие, кои се историски одговорни, кои го турнаа по патот на независността. Кога тоа прашање ќе се реши и Косово конечно си отиде, според логиката на меѓународните фактори, ќе си отида и тие, кои го направија овој проблем.
По таа логика, не само властта и опозицијата, ни и граѓаните на Србија се заложници на Косово. Властта не смее да го признае, затоа што тоа опозицијата ќе ги атакува, дека се предавници. Од истата причина и опозицијата не смее да вети дека ќе го признае, затоа што властта ќе ги обвини за предавство. Во овој мртов зафат Србија децении се задушува веќе две децении.
Заслужено или не, меѓународната заедница смета на Вучиќ како партнер, кој може да го реши Косово, а тој, здраво стапнал на тоа, веќе седум години прежувува на власт и го истоштува српското општество, додека тоа не созрее и го прифати фактот, дека Косово е засекогаш загубено. Дотогаш, сите разговори меѓу власт и опозиција за легитимноста на изборите, закани за бојкотирање и секакви други потези се за исполнување на политичкото време.
Косово е стабилна основа, на која седат и властта и опозицијата. Разделени на патриоти и предавници, властта и опозицијата меѓусебно се дисквалификуваат, а мртвиот тек сè повеќе ја засмукува Србија кон дното. Додека тие се надвикуваат кој е поголем патриот и поголем предавник, Србија се претвора во држава со евтина работна сила, низок стандард, лоша здравствена заштита, валкана индустрија и лошо образование.
Демократијата е последната грижа, за која се интересираат.
–––––––––
Иван Николов, претседател на Културно-информативниот центар на бугарите во Босилеград.
