Аргир Манасиев е еден од првите пионери во македонското ослободително движење, како и борец во Гевгелиско против грчката пропаганда, забележува списанието „Илустрација Илинден“ во бројот од ноември 1932 година, во кој одвојува неколку страници по повод смртта на славниот комита.
Тој е роден во 1872 година во село Сехово (дн. Идомени, Грција), од каде е родум и неговиот татко Нако Манасиев. Мајка му Стана Танева исто е од Гевгелискот крај, но од с. Шлопинци – село кое попаѓа во границите на Грција во 1913 година и тогаш голем дел од семејства бегаат во Бугарија, а во него се сместуваат грчки бегалци.
Аргир заедно со тројца свои братучеди се запишува во францускиот колеџ во Солун, каде со успех завршува средното образование.
Одликувајќи се со добри музички заложби, Аргир создава училишна духовна музика. Но во 1893 година училишната власт не дозволува на музичарите да го пречекаат бугарско- унијатскиот владика од Рим со бугарски песни и химната „Шуми Марица“ и тој е принуден да го напушти училиштето.
Следната година се запознава со Гоце Делчев, кој го посветува во револуционерното дело и Манасиев брзо станува еден од најактивните членови на ВМОРО.
Во меѓувреме успева да формира во Ново Село бугарско училиште, во кое се запишуваат околу 35 деца. Иако локалните гркомани често поткажуваат против него и дури на неколку пати е уапсен и повикан на сослушување во Солун, во 1895 година училиштето успева да ја заврши учебната година. Потоа станува учител и во друго Солунско село. Тука тој организира револуционерен комитет, во кој влегува, како што напоменува тој во своите изјави „сè бугарско, погодно за борба“.
Во 1897 година заминува заедно со Васил Чакаларов за селата во Пајак планина. Тие ги поставуваат темелите на револуционерната организација во многу југоисточните населени места и ја создаваат првата чета во Гевгелиско. Додека предавал во с. Смоквица, му е доверена задачата да организира канал за пренос на оружје од Гевгелиско и битолскиот крај. Како наставник во Гевгелија, по наредба на Централниот комитет презема раководството на целата тукашната револуционерна околија.
Во почетокот на 1901 година учествува во Бајалската афера. Таа избила откако на 4 февруари четата на Христо Чернопеев е откриена и оградена од редовна војска, башибозук и албански овчари во с. Бајалци. По крвавата борба крај селото, уште следниот ден почнуваат масовни апсења на видни дејци на ВМОРО. Вкупно настрадале околу 2.000 лица.
Аргир Манасиев се присилува да помине во илегала, како што првично се присоединува кон четата на Крсто Блгаријата и Михаил Герџиков.
Кога почнува Востанието во 1903 година тој, заедно со Сава Михајлов и Ениџевардарскиот војвода Апостол Петков напаѓаат турски единици и прават обиди за уривање на мостови по железничката линија Солун-Скопје. На 28 јули (10 август стар стил) тие минираат два моста, од кои едниот е кај Демир Капија, но акцијата им пропаѓа поради предавство.
За време на Илинденското востание Аргир Манасиев е член на главниот востанички штаб на вториот револуционерен округ.
И во наредните години војводата ја продолжува нелегалната борба со турскиот аскер и грчките партизани, наречени „андрати“ со кои се бори кај Дојранското село Мрвинци.
Интересно е дека во 1908 година, кога се врши Младотурската револуција, повеќе напредни турски дисиденти, меѓу кои и тој се стекнале со голема почит, но му ги откриваат плановите за извршување на превратот. И кога хуриетот се објавува во Гевгелија, благодарение на својот пословичен авторитет, Аргир Манасиев не допушта разоружување на Гевгелиската околија и акцијата на младотурците запира во 1910 година до Ениџевардарското село Гуменџе. Веќе легализирано, тој успева да организира градска духовна музика во Гевгелија, но во 1913 година грчките партизани и ставаат крај и ги ограбуваат просториите.
При објавувањето на Балканската војна, заедно со уште 170 луѓе од населението во Гевгелискот крај Аргир е притворен во касарнатата. Кон крајот на турското повлекување објавува градски комитет, кој ќе се грижи за спокојството на граѓаните – на сите националности. Во Втората балканска војна се запишува како доброволец во Македонско-одринското ополчение во склоп на Бугарската Армија.
Потоа во 1919 година се преселил во Горна Џумаја (денешен Благоевград), каде што до неговата смрт бил секретар на Регионалниот училишен инспекторат. Тој починал после сериозна болест на 7 септември 1932 година, по речиси 40 години револуционерна активност.
