Тој зборува како млад човек. Респектирачки, со огромна љубов кон неговиот татко, кој веќе е починат. 53-годишниот Љубчо Нешков има една единствена идеја во неговата глава: Да продолжи да jа слави паметта на оној, кој во текот на целиот свој живот се бори и се спротивставува. „Ако има едно нешто со кое ги мериме вредностите во нашата фамилија, тогаш тоа е правото на слободно изразување, на справедливост и заштита на човековите права“, кажа со едвај воздржана емоција, сопственикот на независната новинска агенција БГНЕС во Бугарија. Ова се вели во голема статија во францускиот престижен весник „Журнал Дјо Диманш“.
Бугарија е на последно место по слободата на словото во ЕУ
Тешки се времињата за бугарската преса. Членка на ЕУ 10 години, земјата буквално се распадна на светското рангирање на ʺРепортери без границиʺ во однос на слободата на словото. Во 2006 година, Бугарија беше на едно и исто место со Франција – 35-то по слободата на словото, но во 2017 година. таа е последното во ЕУ и 109-тото место од вкупно 180 во светот. 92 проценти од бугарските новинари признаваат за често мешање во нивната работа преку мафијашки методи, соопшти Здружението на новинарите, повикувајќи се на проучување. Љубчо Нешков знае многу нешта за ова прашање.
Сè започнува во Македонија за време на режимот на Тито, од времето на Југославија … кршењето на вратата со чизми, пискотниците и солзите. Уште како 11-годишен гледа како неговиот татко систематски попаѓа во рацете на српската полиција.
12 години во различни логори и стравот постојано се населува во нивниот дом. „Јас израснав за часови.“ Децата се многу жестоки. Години подоцна, Љубчо се сеќава на тоа како да беше вчера. „Соопштија дека Тито доаѓа во посета на Скопје и децата од класот почнаа да ми се потсмеваат: Тито доаѓа да го прибере татко ти! Будали, татко ми веќе беше во затвор. Не очекувајте од него пофалби за поранешниот југословенски лидер.“ Тој сееше само крв и омраза „. Идејата за отпор, за борба против поробителот длабоко проникнува во фамилијата. Мајка му, сестра му и тој самиот стануваат едно и влегуваат во отпорот, која никогаш нема да ги напушти.
Воен дописник од Косово
По падот на Берлинскиот ѕид, доаѓаат во Бугарија. Тој е 25 годишен, но веќе има чувство за историја, настани, за стравот од национализамот и станува новинар. Исто како и неговата сестра. Како воен дописник на своја кожа, ја почувствувал војната во поранешна Југославија.
Во Косово, како дописник на Бугарската национална телевизија, тој останува речиси без прекин цели три години.
„Кога се вратив, веќе не бев истиот човек, вели без патос Љубчо. Така беше. Си реков – бев политички бегалец, воен дописник, а сега што? Си спомнува, а како не би можел да си споменува дека неговиот толку сакан татко се борел за своите идеи, за независна Македонија. Да го следи? Зошто не! „Ние сме семејство што се бори. Дедо ми умира за неговите идеи, претепан пред кладенец. Татко ми беше во затвор. Мојата сестра и јас избравме друг начин за борба. Да ги кажуваме нештата, да ги опишуваме, тоа беше нашиот камен во семејната зграда „.
И така во август 2001 година /судбоносната година од 11 септември / одат на одмор во Банско. Тогаш се раѓа идејата за новинска агенција. Земаат под наем стан кој се претвора во редакција. Пријателите, исто така му понагаат и 17 години подоцна, тој со гордост кажува дека над 80 проценти од нив се уште се заедно. „Бевме толку големи ентузијасти, така што работевме по 20 часа на ден. Секој правеше се. Но, во текот на месец декември настапува брутално приземјување. Парите свршиле.“ Отидовме кај татко ми, кој ни рече: Во дворот, нели имаме три автомобили? Едноставно само ги продавате. И денес продолжува да се смее. Да си го продадеш автомобилот е трагично, нема како.
Агенцијата тргнува. Но, 2002 година носи многу разочарувања. Големиот човек со илјадници идеи повторно е разнишан. Спомените се враќаат. „Во тоа време разговарав со еден од раководителите на Франс прес, кој ми постави едно многу едноставно прашање – каков е мојот бизнис-модел? Размислување, решенија, дејствија. Се раѓа генијалната идеја – да влезе во партнерство со мобилен оператор. Агенцијата буквално „експлодира“. 70 луѓе работат. Се претвора во првата национална фотоагенција. Во моментов имаме над 6 милиони снимки. Пред десет години поминавме и на видео и сега имаме над 70 000 видео објекти во три формати секој еден од нив – мобилен, веб и HD.
Во 2011 година ветрот повторно дува. Агенцијата им дава можност на луѓето кои отворено ја критикуваат владата која ја истражува корупцијата, а операторот го раскинува договорот, со еден СМС. „Секогаш имало псевдо-пријателски повици, чудни препораки, но никогаш не се стигнувало до таму.
Има новинари кои биле и физички нападнати, отпуштени. Љубчо Нешков многу добро ги познава облиците на корупција и притисок. Но, тој избира да не се молчи. Така, како што направиле неговиот дедо и татко.
